İki yalnız ağaç üşür birbirine sarılır ağlarsa
gözyaşları donar buzdan sarkıtlar oluşur
aşk’ta üşür elini tutan olmazsa
makasla kesilir gibi hayallerimiz orta yerinden
geriye bir sen
bir ben kalırım

o gece denize bir ay düşer
bir ay daha- bir ay daha geçer
geriye bir sen kalırsın bir ben kalırım

donar gözlerinde bakışın
hasretiyle yanarsın-şöyle candan
sımsıcak bir kucaklayışın

gece sabahı özleyedursun-sen beni
ben seni özledikçe
sevda kar düşürür saçlarımıza
dipte biriken tortular-acılar anılar anlar vakit olur
kimsesiz bir yalnızlığın koynundasındır

sen uzaklara bakarsın-beklersin yolunu şaşırmış bir yolcu gelsin
her gün bir sonraki güne yalnızlık mayalar
telin ucunda titrek sesimiz dokunur bam telimize
gün sayarız dualarla

vakta ki herkes ölmüş tek biz kalmışsak bile
ne sen gelebilirsin ne ben gelebilirim sana
kabrimize dikilen gül ağacı kurur hasretten
kurur hasretten
su veren olmaz

bir şeyler anlatır belki ölü bakışlarımız
hasretiyle kül oluruz
yanarız
yakarız evren’ide
bir değil bin kez ölünür

şöyle candan sımsıcak bir kucaklayışın
ölümsüz hasretiyle

Yüksel Nimet Apel

Şiirimi okuyup değer kattıkları için, sevgili İlyada odyssia, Selma Şengül edib/ahmet ve sayın Maide Özgüç’e ayrıca Gülper’iye teşekkür ediyorum.