Elimi suya daldırıp yüzdürdüm kağıtdan kayığımızı
sen bir yana düştün ben bir yana
buz dağına çarpmıştık

tek sağ kalan
şiirimizdi yüzen suda

beni asıl üzen
kayığı yaparken söylediklerindi

bir isim koymuştun
adı saadet kayığı olsun demiştin

hani odadaydık ışıkları söndürmüştük
sohbet edip şarkılar söylüyorduk

çok sevdiğin meyvelerden bir tabak hazırlamıştım

ayın ışığı büyülüyordu
masal gibiydi her şey

zamansız ayrılığın yolculuğun arafesinde
söylediğin şarkılarla çok duygulanmıştık

savaş çıkmıştı
ve sen gönüllü yazılmıştın

peçeteden yapmıştın kayığı
bak demiştin

-bununla sana dünyayı gezdireceğim
ağlatmıştın beni
sana daha çok sokulmuş
ağlıyordum omuzunda

sen de ağladın o gece biliyorum
saklamak istedinse de
gözlerinin Turkuaz’ında iki damla yaş görmüştüm
titriyordu ayın solgun ışığında

şimdi bu satırları
bir arkadaşın şiiri eşliğinde yazıyorum

"tutsağı oldum yaşamın
izinsiz kaldım kuytularında"

diye yazıyordu şiirde
bu iki dizeyle sarsıldım

şimdi yine her zaman gittiğimiz gölün kenarında
çayımı yudumluyorum

hayatı kitaptan okuyorum
bu kez kitaptan
çünkü anladım
bir kez daha anladım

söz uçuyor
yazı kalıyor

tutsağı olduğumuz hayat kitabından

bir kez izinli gelmişsin
evlendi demişler benim için
kahrolmuşsun

değildi ölümcül hastaydım
sana söylememişler

yaşayacağıma umutları yoktu biliyorum
onlara da hak verdim öyleydi umut yok gibiydi
çok hastaydım

şimdi iyiyim

üzerinden aylar geçti
saadet kayığımız buz dağına çarpmıştı bi kere

nasıl mutsuzum bilemezsin

sen de orada tanıdığın
çekik gözlü bir japon kızla evlenmişsin

sana bu mektupla sayonara demek istedim
sayonara

sayonara sevgilim

21/Haziran/2012/Perşembe/Bodrum

Yüksel Nimet Apel