birbirine dolanmış desenler
karmaşık düşünceler gibi
içinden çıkamıyorum
üstüme bindirildikçe ağırlaşan yüklerin
oysa hafiflermiş insan
ne kadar çok yük binerse, o kadar
küçülürmüş sızılar


öyle olmuyor
bütün doluları boşalttım
boşları doldurdum
katillerimin ayakları altında
çok eski bir kilimim
rengi soluk, eprimiş üstelik
fazla güneş almaktan içine


bir suçlu arıyorum
beni suçlu çıkarıyorlar
her tanıklıklarında
parayla tutulmuş
yancı tanıklar gibi
üstelik yüzlerini görüyorum
bebeklikten tanıyorum onları
ak tülbentle
köşeye oturtulduğum günden


bir türlü çözemiyorum
dünya hali deyip de
çıkamıyorum içinden
ahirete bırakmaya da niyetli değilim
suçlular bulunmalı mutlak
cezasını vermeli gerçek savcı
onlar da tatmalılar
bana yedirdikleri zehri
babam bile olsa
affetmem!

öyle yukardan bakamazlar böbürlenerek
yıprattıkları kilime,
çiğneyemezler!





10. 12. 2013 / Nazik Gülünay