nefret başlamış duman duman olmuş gölgede aşk
sevda sürgün yemiş
harama el uzatmış aşk

nasırlı taban altları çatlamış
iki büklüm olmuş gül dalları
tırnak diplerinde hayatın kirleri
son kalan izmariti tüttürüyor tövbekar dudakları
ve hayatın ağırlığınca kefene bürünüyor aşk

neydi hayata karşı yaptığı yanlışlıkları
iki gonca bir gül
ahh güle diken olmasaydı ya
ne güzel başlamıştı yirmi bir yıl önce aşk

haram sevdaya tövbe edilmiş kaç kez
yeminler bozulmuş
tutkunun dudakları saf sevdayı öptüğünden beri
goncalar yüreğinde boynu bükük
gül ise iki damla göz yaşı dökmüş
yaprak yaprak dökülmüş aşk

bilemezdi hayatın ona biçtiği rolü
yine sever miydi
tek gülde iki gonca açmışken
isyan mı etmeliydi şükür mü
evlat aşkı yüreğine koşulsuz sevgiyi örtmüştü
tekrar baharı bekledi
ve şimdi gonca gonca yüreğinde açıyordu aşk

mahmudye düzkaya