şiir’ mi harika yüreğin mi dedi yalnız bir kadın
beni benden aldı hüzünlü sessizliği
ses olmuş yorgun yüreğime acizliği
yüreğim hüznüme ağladı gizlice
yalnız bir kadın ağladı gizlice

ah yetim yürekler neden hep hüzün kokar
öksüzlük buram buram anne kokar değil mi
yalnız bir kadın süzüldü şiirime sessizce
beni yaz dedi
öykünme öyküm yetim kalmasın
ses ol yorgun yüreğime
anne dili ile yaz
lisanı sevgi olsun

al beni ey yorgun yolcu
süpür gurbetimin yollarını
terek ucuna iliştirilen
boş tabakta bir avuç gözyaşım kaldı
sil süpür üzüm buğusu anılarımı

Yürekte buruk sızıyım sol yanında gizlenen
bebek saflığında an be an gezinen
al beni ey yolcu götür analı anılarıma
yetimliğim in yükünü yüreğimden al


süzülsün anılarım yumulu bebek avucundan
yorgunluğumu okşasın bebek saflığı
götür ruhumu anasızlığıma üzülen yıllarıma
yetim bebeğin avucunda kaderim gizlensin
ve ben öksüz ve yetimliği mi geri versem


fakirliğimin sitilinde bir avuç Ahu’ yum
cam kırığı gökyüzünde özgürlüğüm yetim
annesiz cumartesileri yüreğimde yurtsuz
işte! bu günde anneler günü
ben yine ruhsuz ben yine yurtsuz
kıyısındayım ölüm kokulu yalnızlığımın
sahi takas etsem ömrümle bana annemi verir misiniz

mahmudiye düzkaya