Hey, sen, Şair !
Şiirler yazıyorsun,
Aşk üstüne, sevgi üstüne,
Sevda üzerine.
Ahkâm kesiyorsun,
Biliyorum, yaşıyorum,
Anlıyorum diye.

Söylesene Şair,
Ne biliyorsun ?
Neyi biliyorsun ?
Hadi, hadi de bana
Şuranın, işte şuranın nasıl acıdığını biliyorum de !
Hasretinin arşa değdiğini biliyorum de !
Ruhunun nasıl sancıdığını,
Sancıların nöbetlere döndüğünü biliyorum de !

De be Şair,
Hadi desene !
Kelimelerin yetersiz kaldığını,
Anlatmaların bile bir anlam ifade etmediğini,
İzahatlerin kelimelerde nasıl kaybolduğunu,
Kaybolmuşluğu biliyorum de !
Kayboluşu yaşıyorum de !

De be Şair,
Hadi desene !
Hani biliyordun ?
Hani anlıyordun beni ?
Sen hiçbir şey bilmiyorsun Şair,
Hiçbir şey!
Anlamıyorsun da
Kimsesizlik sardı her yanımı,
Soğuk girdi ruhuma.
Üşüyorum Şair,
Çok üşüyorum
Hasta mı oluyorum,
Yoksa yüreğim mi hasta ?

Ne oldu Şair ?
Niye sustun ?
Susma Şair,
Susma !
Suskunluğuma ortak olma
Avazım delebilir mi suskunluğumu,
Ya da sessizliğim ?

Sus Şair !
Sus
Biraz sessizlik,
Biraz sükûn,
Biraz huzur.