Evet,
Kırıklarla dolu hayat karnemdeki notlarım.
Silgi bulup değiştiremem yaşanmışı
Bulup geri getiremem akan zamanı.
Ben insanım.
Elbet olacak hatalarım
Elbette olacak günahlarım.

Kendime hep,
Taşlı yolları seçtim.
Kim bilir
Belki de yoktu başka da seçeneğim.
Hep dizlerimi eskittim.
Tökezledim
Pes etmedim.
Dişimle tırnağımla yoluma devam ettim.
Hiç molozlarla uğraşmadım.
Çektim kalın kırmızı çizgilerimi
Arada sırada çıkardım pençelerimi.
Bir çok pişmanlıklar yaşadım ben de herkes gibi.
Vicdan mahkemesinde
Münker meleklerince sorgulandım.
Kimseye cam kırıklarımı anlatamadım.
Bilseniz
Kaç kere kuruldu idam sehpam?
Kaç kere zincire vurup kellemi
Anemas’ı seçtim kendime zindan.
Verilen her beraat kararında
Sarıldım hayatın yakasına yakasına...

Vermediler kepçeyle
Mutluluk denilen şeyi.
Hep anları yaşayıp
Çözdüm hayat denilen şifreyi.
Bazen tükendi umutlarım,
Bazen duyuldu zafer çığlıklarım.
Bazen de kırıldı kanatlarım.
Öyle çok olmadı vah vahlarım...
Bir de baktım ki
Yerindeymiş ayaklarım.

Yazan:MEHPARE GÖKÇE