Haykırışlarla geldiğim şu dünyada
Sesinle ve kokunla avuttum kendimi
Ne yaparım ne ederim diye düşünürken
Meleğim koruyucum oldun anneciğim

İlk bağrına bastığın gün geldi aklıma
Şu kahpe dünyada keşmekeşlikler içerisinde
Senin kucağında senin dualarınla
Avuttum kendimi anneciğim

Küçüktüm seni kaybettiğimde
Hayatın ne olduğunu bilmiyordum
Şu an sana ve senin kokuna
Öyle hasretim ki anneciğim

Annesizlik zor bir hasrettir
Yaşarken anladım bunu
Büyüyorum senin yokluğunda
Büyüdükçe bunu daha iyi anlıyorum
,
Senden sonra hiç gün yüzü görmedim
Sahipsiz bir yaprak gibi savruldum sağa sola
Yaşama sevincimi kaybettim yokluğunda
Yokluğun çok acıymış be anneciğim

Şimdi sensiz arşınlıyorum bu kaldırımları birer birer
Yorgun uykusuz ve amaçsızca
Savruluyorum oradan oraya
Sana kavuşma gününe kadar anneciğim

Doğan ve batan güneşin yalnızlığında
Umutsuzca solan çiçeklerin hüznünde
Feryad eden bir güvercinin çaresizliğinde
Çaresizliğimi hissediyorum anneciğim

Baktığım her şeyde seni görüyorum
Dayanamıyorum, engelleyemiyorum göz yaşlarımı
Her şeyde sen oluyordun her şeyimde sen
Uykuda sokakta hatta ve hatta ölümde

Sana kavuşma gününü bekliyorum
Yalvarıyorum Rabbime beni de al beni de al diye
Bozulmuş kokuşmuş şu yalan dünyada
Annesizlik cehennemini yaşıyorum

Daha büyük acı var mıdır bilmem ama
En büyük acım sensin anneciğim
Gel desem gelir misin
Yahut beni de al yanına anneciğim

Sahibimdin sahipsiz kaldım
Sahipsizlik ne kötü şey anne
Artık günlerimi zaman olgusunu yitirdim
Sevmeyi ve sevilmeyi yitirdim anneciğim

Söz: Servet KURT