Yorgun bir pazar sabahına uyanmak
İstemsizce
Sıradanlaşan bir ömür
Anlamını yitirmiş bir şehir misali
Sevdasız bir sabaha günaydın diyorum
Dışarıda olabildiğince soğuk bir hava
Sana şiir yazarken buz kesiyor parmaklarım
Zihnimde onca cevapsız sorular dolanırken
Beynim kalbime söz geçiremiyor
Kontrolümü yitiriyorum
Fırtınalar kopuyor içimde bastıramayacağım bir eyleme dönüşüyor
Aşamadığım engeller biriktiriyorum
gün be gün
Her defasında başa dönmekten usandım
Direncim kalmadı
Bir kıvılcım ile kül olur yorgun bedenim
Ruhum delirircesine yanarken göğüs kafesimde
Ağır ağır tükeniyorum şu gencecik ömrümde
Gönül bahçeme bir karanfil dikemeden soldum
Zayıf bir rüzgarla kırıldı dallarım
döküldü yapraklarım
Ne kokum kaldı geride
Nede senden geriye bir koku
Öyle özlüyorum ki seni ey sevgili
Martıların kanatlarına bir şiir iliştiriyorum
Uçuruyorum maviliklerin derinliklerine
Kendinden vazgeçti martılar
Bir ben vazgeçemedim senden
Seni sevmekten

Servet KURT