şiirler açıktı mutluluğa, aşka
kıyıda çiçek, böcek şiirleri yazan insana
gülümseyen yolcuya,hancıya
duyurmak zamanı dedi şair
bu biraz uyur,biraz uyanık halka
yolda ne engebeler olduğunu
duyurmak gerek


söz örgütlenir mi
saz çalar mı suskunların dilini
yar olur mu yeniden ellerim bana
eşlik eder mi sesim
boş yaygaraları kesip
eşitleyip kadın ve erkeği
hak araken halk,tası tarağı toplayıp
kaçar mı şairliğin yanından


bir yandan sorarım
kimdi yar
yarım bir günde beni bırakan
avuç ortasına aşkı çizip
sonra bir ok saplayan kalp ortasına
duymayan insan sesimi
o eros hergelesi



olağandı karşılaşmam
sesimin içine sinen seslerle
gönüldaşlık yapmam
sevgi duymam insana
bütün köpekliğimi takınıp
ve kedice sokulup eteklerine



bir değildi insanlar ne de eşit
ne özgür ne hayvan barınaklarına alışık
evleri olmalıydı
güneşe açık pencereleri
pencere önünde açan sardunyaları
cıvıl cıvıl çocukları
selâmlamalıydılar
bacalarından sevgi tüten evleri



önemi anlatılmalıydı bağımsızlığın
izinsiz dalmamalıydı hiç kimse
ayakkabılarını dışarı çıkarmadan
hangi mikroba bastığı belli olmayan
ayaklarıyla
o eve!




25. 11. 2013 / Nazik Gülünay