Canım ablam gerçek bir yaşanmışlığı ajite etmeden...söz karmaşasına girmeden öylesine sırasıyla anlatmışsın ki...Mükemmel bir şiir olmuş...Ben de gerçek hikayeyi buraya koymak istedim ama Deniz Ankaralı benden önce davranmış...Ben de senin şiirini Kevin Carter'in Vikendine eklemeyi düşündüm...Ne dersin..? Biraz okudum da adamın hayatında daha öncede dişe dokunur bir şey yok zaten... belki bu güzel şiirin renk verir ...Açlığı ve ölümü anlatsa da bu hazin şiir ...Ben çok lezzet aldım...Aslan gibi yüreğine ve o narin ellerine sağlık ablam...

Şiirinizde bahsi geçen fotoğraf karesini ilk gördüğümde Kevin Carter'ın nasıl bu kadar zalim olabildiğini sormuştum ilk olarak kendime.Bu görev aşkı ile açıklanamayacak kadar zalimceydi bana göre.İnsan hayatı her şeyden üstün değil miydi ? Küçük bir çocuğun hayatı yaşamla ölüm arasındaki ince çizgide bu kadar hassas bir andayken nasıl olurdu da bir insanın meslek hırsı yaşamın önüne geçebilir diye çok düşünmüştüm.Bu olayı anıtsal bir şiire dönüştürmek başarısı ise size nail olmuş içim cız ederek,boğazım düğümlenerek okudum.Öyküsünü gerçek yaşamdan alan dilsiz bir acının ölçüsüz güzellikte şiiri olmuş.Güney Afrika'dan günümüze uzanan ve bu şiirin doğuşuna da vesile olan fotoğrafın öyküsünü paylaşmak isterim sayfanıza gelen ve bu şiiri okuma şansına sahip olan tüm şiir severlerle.

Kevin Carter (13 Eylül 1960 - 27 Temmuz 1994) Johannesburg, Güney Afrika doğumlu Pulitzer ödüllü fotoğrafçı ve Bang-Bang Kulübü üyesi.
Fotoğrafçılık kariyerinin büyük bölümünü, son yıllarını yaşayan, Güney Afrika`daki ırkçı Apartheid rejiminde geçirmiştir. Güney Afrika`da yaşanan ırk ayrımcılığını yansıtmayı planlayan, zaman zaman da yaşanan vahşetin paparazzisi olmakla itham edilen Bang-Bang Kulübü`nün öncülerindendir.
1994'te fotoğraf dalında Pulitzer ödülü kazanan Kevin Carter`ın çektiği fotoğraf, zayıflıktan ölmek üzere olan siyah küçük kız çocuğu ile yakınında tüneyen akbabayı yansıtmaktadır. Kızın, birkaç kilometre ilerdeki Birleşmiş Milletler yardım kampına gitmek istediği sanılmaktadır.
Bu ânı fotoğrafladıktan sonra akbaba kaçmış, ancak Carter küçük kıza kampa ulaşması için yardım etmemiş, oradan uzaklaşmıştır. Bu yüzden yoğun eleştirilere maruz kalan Carter profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylerek kendisini savundu. O dönemde, gazeteciler ve fotoğrafçılar, bulaşıcı hastalıklar nedeniyle hasta insanlara dokunmamaları konusunda sıkı biçimde uyarılıyorlardı.
Bu fotoğraf, yardım örgütlerine büyük miktarda maddi kaynak sağladı. Bu olaydan sonra ağır depresyona giren Kevin Carter egzoz verdiği kamyonetinin içinde Walkman ile müzik dinleyerek intihar etti.

insanı insan olmaktan utandıran tablo
ve belki de intiharla insan olma duygularını yakalayan bir gazeteci
gerçekten kahreden bir manzara
avrupa şişip giderken afrikayı besleyecek parayı zayıflama ilaçlarına verirken
maalesef ama maalesef birileri bu manzaralra mahkum yaşıyor
bu ibretlik manzarayı şiirleştirip insaf ve vicdan sahplarinin nazarlarına sunmak
binler takdire değer bir çalışmadır ve gelecek nesillere kalacak bir ibret bir şaheser
teşekkürler tebrikler