yalnızlığa kıvrılmış bir köy yolunun
hüzün sulayan çeşmesi var yüreğimde
göğsümde yorgun göç yolları







beni bekleme dağ kuşu
zaman maşrapadan içerken suyu
yüzümde Anadolu türkülerinin acısı
gecekondulara yıkılmış göçler gibi
bir gün belki yıkılırım yüreğinize


ah be dostlar
hiç mi hükmünüz kalmadı sizin


yapraklarını toprağa seren
bir çınar ağacının hüznü demlenmekte gözlerimde
ellerimde üşümüş sonbahar çiçekleri
saçlarımda bir kırağı öykünmesi ki; sormayın


yaşlandım mı ne
özlüyorum
gürül gürül akan suları
gözleri dolan bulutları
barikatlarda söylenen türküleri
rüzgar giyinen dağları
annemi özlüyorum annemi
başımı okşamasını
kalbimi yamamasını
babamın ‘ah be oğlum’ demesini özlüyorum




avuçlarımda bir nefeslik iyot kokusu
suskunum
kırılgan öksüz yaralı
incecik bir yağmur yokluyor gözlerimi
tüm damlaları yutuyorum
anaforlarda savrulurken yüreğim
şelalelerden uçan bir sepken oluyor hüzünlerim
durmadan üşüyor ellerim ayaklarım
bir bir uçuruma düşüyor çığlıklarım




zaman akarken ölümlere
yorgunum
umutları gözlerimde taşımaktan
düşlerimi gece örtüyor anne
bir bulut gibi geçmekteyim hüznün içinden
bana da öğretir misin
karanlıkta da söylenebilen türkülerden

















Kasım2013/Antalya
Sıtkı Özkaya