Nur

Kızlar sevimli olur, ondandır seni çok seviyorum;
Sen, rüyalarımda bana gülümseyen minik kız…
Sen, babanın süsü; benim, gizli hazinem!
Gecemin aydınlatan nurum, Zühre’m.
Yitiğimdin; gökte aradım, yerde buldum seni…

Bak minik kız, sen hiç büyüme sakın!
Büyüklerin gözü işte, eli oynaşta…
Hani seni bana getiren o küçük zenci çocuk;
Hatırladın mı?
Haaa! Bu arada,
Ben Muhyiddin’i çok severim, bilirsin.

Seçilmek, kutsanmak; bunlar bireysel!
Herkes aynı kapıdan geçmiyor.
Herkesin farklı bir “Ben”liği var elbet!
Aslen bir “Ben” olsa da…
Güneş tek beyaz gönderir, gök kuşağında yedi görünse de…

Dehlizlerde kaybolan küçük kız, kendini arıyorsun!
Her şeyi de anlamak istiyorsun!
Dehlizlerde arama, sen “Ben” desin. Çocukluğun bende.
Emanete hıyanet olmaz, bana emanetsin.

Sokaklarda çeteler, kaos var!
Bazıları evlerinde ama onlar daha da bozuk!
Sokaktaki mi daha anarşist, evdeki mi? Ortam karışık!
Zıtlar birbirini gösterirmiş; aslında durum gayet açık!

Eskiden sokakta, sarhoşlar nara atardı.
Minik kızlar çok korkardı! Onlar emanet!
Şimdi, kendini ahlak timsali gösterenler;
Evlere destursuz girmiş, tehdit savuruyorlar.
“Mahreme ilişme” derdin, ayıpları gizlerdin hacı; ne iş?
Nur diyordun ya hani nerede “Nur”
Minik kızları nikahlamak, caiz mi?
Boynuzsuzun hakkı alınır boynuzludan;
Boynuz fazla uzamış, yem fazla gelmiş ondan!

Nuru örtmüyorum, görüyorum.
Minik kız;
Ben nuru, sende görüyorum.
Seni korkutanlar, sindirenler;
Çocukluğunu çalanlar, eve hapsedenler!
Alanlar, satanlar!
Üzerinden prim yapanlar!
Onlar da çok iyi biliyor ki
Minik kız artık büyüdü; akıllandı!
Serpildi, güzelleşti;
Bu şuur engellenemez,
Şimdi minik kızlar topluca kıyamda…

Ahmet Bektaş