Aşk bitti…
Sende ki başı ne bu hikâyenin?
Benim gözlerimden damladı bir süre mürekkepler
Nefesim pembeye boyandı
Uçtu grilikler nem bulutlarına…
Durduğun yerden
Yüreğine asılı kaldım
Gece bile
Kirpiklerinden bakmak için hayata,
Kendimi gözlerine astım…
Elinin tersiyle sildin gözlerinin ferini,
Öyle bir düşüş ki bu,
Hala yere değmedi adımlarım…

Oysa ikimizin kalbi de camdı,
Senin camları parçalayacak metal zırhların vardı

Sen en çok neye,
Neyle âşık olursun
Böyle katı dururken yüreklere
Söylesene?


Aşk bitti…
Sende ki ortası ne bu hikâyenin?
Çok mu sevdin?
Ya da öyle zannettirmen için
Çok mu yordum seni?

Ben aynı kapı pervazlarında
Ayrı insanları ağırlıyorum düşük bir yılgınlıkla.
Masum değiliz,
Maskesiz dokunamıyorum artık yalanlarına
İnanmanın aptallık olacağı her üryan dokunuşa
Hatta seni seviyorumların başlattığı
Sevişmelere bile ihtiyacım var oysa…

Aşk bitti…
Sende ki sonu ne bu hikâyenin?
Ben bin yıllık bir umutsuzlukla
Hala son sayfayı çeviremedim…

Sen;
Yazık ki,
Aşkla insan olmayı
Beceremedin…




Dip not: Ve susar zaman ardında üç yol bırakarak.
Biri sanadır,
Biri bana,
Diğeri aşkın kimyasında hep var olan
Varsayımlara...



Elif SEZGİN