Diyorsun ki :
“Her akşam gün yitiminde
Alay, alay kuşlar dönerken geri
Sokaklarda
Eve ulaşma telaşı sürerken insanlarda
Benim duygularımı
Sen nereden bileceksin ki”
Hey gidi deli gönül hey
Bizi, hiçbir şey bilmez mi sanır
Bu sevdalın
Yalnızlığın ne olduğunu
Bilmez mi sanır
Biz
Akşam ezanları okunduğunda
Masaya iki tabak
Koyamadık yıllarca biliyor musun
Bir yemeği üç gün yedik
Hep bayat ekmek düştü payımıza
O yüzden
Hiç bilemedim yemek zamanını
Tat da alamadım iyi mi
Onun içindir ki
İnan sevgili
Yalnızlık hissini bilen biri var
Evet var sevgili
Bilen biri var

Gün kaybolup
Evlerine, yuvasına, çekilince her canlı
Karanlık çökerken istemsiz
Bu yorgun şehrin üzerine
Senin omuzlarına da
Çöreklenirken yalnızlık
Bende onlarca ainsan arasında
Yalnızımdır bilesin
Gece gözlerini örterken
Leyla karası bir hüzün
Hasret kokuyorken hava
Özleminle titriyorken bu yürek
Her içli şarkıda
Kahroluyorken sen gibi
Gülmeyi unutan dudaklarım
Televizyonda izlediği bir komedide
Tebessüme zorlanıyorsa
Senli düşlerim bile
Ürperiyorsa
Korkuyorsa
Ve de
Düşündürüyorsa karara
O halde sevgili
Senle seni yaşayan
Elbet biri var
Evet var sevgili
Bilen biri var

Geçmek bilmeyen
Azaplı saatlere ram olan yüreğini
Her günkü gibi
Sonucu kabullenişlerini
Koca şehir
Uyuyorken sen hariç
Gözlerin küçülüp, göz kapağının düşüşlerini
Gecenin üçünde, beşinde
Ne anılar
Ne de kurduğun hayaller
Mutlu edemezken seni
Komşuları rahatsız etmemek için
Kısık sesle dinlediğin
Şarkıları
Sabahın yaklaştığını anlatan
Saba makamındaki bir ezanı
Yavaş yavaş uyanışa geçerken Dünya
Nefes alışlarının
Değiştiğini
Tanın ağartısı vururken cama
Pencerene konan kumrulardan
Muştu bekleyişini
Velhasılı sevgili
Sensiz de seni
Yaşayan biri var
İnan biri var
Bilen biri var

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ