Denizlerde yol almış, kalbi kırık tekne. Sahipsiz göklerde esen rüzgarlar dokunmuş, eskimiş yelkene. Belki de hayal kırıklıkları eskitmiş vaktinden önce, yelkeni. Ya da öyle hissetmiş tekne, kim bilir. Gökyüzüne sarılıp özgürlüğü tatmak ister herkes de, o sahipsizdir yine de. Yaklaştığını sanır insan sınırsız maviye, yaklaştıkça uzaklaşır aniden. O yüzden belki de özgürlüğü tatmak kısmet olmaz, şöyle doyasıya. Ney, tasavvufun nefesi. Yüreğinde ney çalarak, tüketmiş hüzünleri. Deniz duymuş sadece o büyüleyici sesi.

Tekneye çok sevgili uğramış, hiç biri alışamamış deniz yolculuğuna. Bir ela bulut belirmiş teknenin üstünde. Ne hoş bir benzetme, ela bulut benzetmesi. İnce ince, nazlı nazlı yağmış ama ıslatmış denizlere alışkın tekneyi. Yüreğine kadar ıslanmış, yorgun yolcu. Bulutun gözleri etkili, farklı. Teknenin aklını başından alıp aşka sürüklemiş. Yıllarca süren bu sevginin fırtınasına da razı tekne, nazına da. Yüreğinde ney çalan tekne, huzura erer nasıl olsa sevgiyle.

Güzel bir sevda masalıydı, dilerim sonsuza uzansın ela gözlerle. Sahipsiz gökyüzünde nice sevdalar yaşansın dilerim, sahiplenmeden gökyüzünü.

Masal tadında belki de gerçek bir hikayeydi şiirde okuduğum. Masalla gerçek iç içe, görebildiğimizi görüyoruz.

Saygılarımla.