Zamane şiiriniz varlığın tam kendisi olmuş bence.Sonsuz oluş içerisinde bir yıkılışın olması mümkünlüğü, kozmik bir trajedi . Faili ise hep insan okla gösterilen..İnsan ise unutmaya hevesli bir motivasyonda hep geçmişten geleceğe koşarken. Kendi iktidarına yönelik irade büyük bir hiç olunca aklında;zaman aşımıyla, göğüste uyumak iyi gelir ; ya da ağaçların altında bakarak yıldızlara...


Açılımı sayfalar sürdü zihnimde yazdığınızın.

Çok beğendim
Sevgilerimle

Şair diyor ki;
zaman,
yeniden doğmak zamanıdır.
Yeniden var olmak...
Yeniden yapılanmak...
Mühürleri söküp atmak,
bayat kelimelere kanat takıp uçurmak zamanıdır...

Yeniden doğmalı her şeyi ile insan...
Kesip atmalı olmayacak dualara amin diyen dilleri...
Direnmesine aldırmadan, en derinine gömmeli mezarların tutkuyu...
Ve kibir...
Sevimsizliğin sığlığında boğulmalı...
İnsan,
yeniden, güzelliklerden doğmalı...

''
Sıyrılmak kimliklerinden bir bir
Sanrılarımızda ölüm kuşkusu
Doğmak yeniye
Yine mi?
Yine..!''

İnadına, yeniden doğmalı...

Şiirin ikinci bölümünde,
hüzün sağanaklarının çisil çisil yağışı gözlemleniyor, dinleniyor...
Ve,
sanatın güzellikleri ile bezenişi duyguların...
Her şey,
o kadar güzel tariflenmiş ki,
yorumlamak için de olsa,
cümleleri birbirinden koparmaya kıyamıyor insan...

''Şimdi zaman
Kanatlarına aşık kuzgun yavrusu
Köprüye asılı kalmış ömür
Ve bakmak önüne
Ardındakini sırtlanıp
Kayar mı ayakları dirimin
Yerleşirken bu yaşamak ısrarı gözlerimize
Susulur mu
Dilimizden düşmüşken arzularımız
Nefes nefese''

Buraya şapka çıkarıyor ve sessiz geçiyoruz...

Son bölümde,
biraz mahzun,
biraz mahcup tebessümler gezinmekte...

Şimdi zaman,
uyumalar, rüyalarda gezinmeler,
mutluluğu koklamalar ve
gerçeğe uyanma zamanıdır.

Biraz yordu şiir ama,
kendimizce bir resmini çiziverdik.
Artık,
şair kabul etse de, etmese de,
şiirimizin gönlümüze akışı böyle oldu maalesef...

Deniz-ce tadında idi...