Zaafların hiç kefareti mi olur sultan
Dur kımıldanma sakın orada dur ve kal
Miadı dolmuş çalkantıları barındırdığın an da
kopup da geldi rüzgâr
Hayata asla tutunamayacağımız artık
gün gibi aşikâr
İçimizdeki ilkleri sona doğru çevirip gittin sen sonun da
Vuslattan firaka
Oysa mevsim mevsim yazılmıştı doğamıza duygularımız
Şimdi gün gün ölümü koklatıyorsun sen ihtirasın kolların da
Ödeşilemeyen sözler durdukça kapris kokan yüreğinde
hemen ısıtmaya korkan bir şems doğurdun vuslatından
iyi ve kötü
bak hatalarının feryatlar sol yanım da ağlıyor gecenin karanlığın da
sordular üşüyor musun

çağların derinliğinden geldi bizlere “Furkan”
oku ve anla artık
domuz cinsini sineye çekip kalmak mı var
aşılayıp duruyorken habisliğini o saf ruhuna
yok oluşa imrendirirken imtihan zeminini
içim paramparça ruhumdan taşıyor hicranın seli
kaskatı duygular yükleniyor şaşkınlıklarıma sıcağı sıcağına
kokuşmuş bu ortamdan kapta al diyor içimin sesi
hey hatlı rüyalarım boğazıma sarılmadan
ervahlarına kötülük kazınmış bulutlar birden çekilince
gök gürültüleriyle
bana dediler ki buz gibisin

nefsime batıyor körkütük bilmezliğin
sen neymişsin meğer
varlığın bin bir dert yokluğun kezzap gibi her nedense
isminle pekişmişken cisminle ölüm kusuyorum kabrime
nefesin ölüm kokuyor ayak seslerinde de kıyam
nefesin karışınca ayak seslerine başlıyor firaka yıkılış
nefesin zehir saçıyorken tüm hayatımıza
belâ kokusu yaşatıyor her bir hareketin sessiz sessiz
günahkar bir ruh çağırıyor seni fincan da
bin cürme bulaşmış bir günah gibi an soluyor gamzelerin
sıkılıyorum
çıldırıyorum
elimde değil ki delirmemek
ne hikmetse içten donuyorum

Aklın da hep ben miyim suçlu
ben miyim gaddar
oysa ben garibe adak adanmış bir kurban gibiyim
tek suçum seni koruyup da kollamak
birde içimin içinin de içiyle bağlanmak
kendine çok güvenip böbürlenme sakın
yanlış düşünüyorsun işte… yine sultan
hiç sevmedim ki ben sevgilim

içim de ben ben diye atan
hiç kalbim olmadı ki benim...




(10.11.2013) AZAP…