Kalbim suça meyilliydi
Tuttu seni sevdi

Sorgusu tamamlanmamış bir acının
Son demindeydi özlemlerim
Sevgi emek diye geçiyordu
Şiirin birinde
Ben o şiiri dinlerken öğrendim
Sevginin acının göz bebeği olduğunu

Kalbim suça meyilliydi
Tuttu seni sevdi

Karanlık bir odanın içinde
Umudlarımı büyütürken
Yokluğuna şiirler yazdım
Senin olduğun şehirden geçtim
Eteğine dolanan şarkıları dinledim
Gözyaşlarımı kokunla gelen rüzgarlarda kuruttum
Yapayalnız bir adamdım
Yalnızlığımı bir dosta anlattım
Gidenle gidilmiyor dedi
Bende kalkıp bir solukta
Kendi kendimi öldürdüm
Minik bir çocuk bedeninde

Kalbim suça meyilliydi
Tuttu seni sevdi

Bazen seni çok özlüyorum
Kendi kendime anlatmaya kalkıyorum
Kendimi kendimde bulamıyorum
Bağırıyorum, çağırıyorum
Avazım çıktığı kadar çığlık atıyorum
Sesimi benden başka kimse duymuyor
Sonra kalkıp kendimi mahkum ediyorum
Ömür boyu yalnızlığımla yargılıyorum
Müebbet biçiyorum yokluğuna
Yanımda olsanda seviyorum seni
Yanımda olmasanda seviyorum
Bunu anlamayacak kadar çok uzaksın bana
Ben sana bir çocuğun dinlerken uyuya kaldığı
Bir masal kadar yakınım oysa

Kalbim suça meyilliydi
Tuttu seni sevdi

Yanıtı geciktirilmiş mektuplarda saklarken seni
Kayıp giden yıldızlarda öğrendim
Tozlu rafların tozunu yutmadan
Şiir yazılamayacağını
Biliyorum ki aşk hiç sorgulanmamalıdır
Ben seni hiç sorgulamadan kendimi yargıladım
Kendimi karanlık bir odanın içinde
Yokluğunda kurduğum darağacına astım
Şimdi diyorum ki
Ey soluma düşen sevgili
Sen böyle güzel öldürüyorken beni
Benim kalbime katil olmam niye

İbrahim DALKILIÇ