Nefsime dedim ki öleceksin
Bana çok uzak dedi...



Musalla taşına koyulmuş bir mevta gördüm
Yağmur da yağıyordu üstelik
Islanmasın diye açılan şemsiye, yetmiyordu onu korumaya
Cemaat toplandı, çarçabuk kılındı namaz
Eller açılıp dua ederken; ön safta bir delikanlı,
Sağında ayakta durmakta zorlanan bir adam
Ve bir köşede ağlayan bir kadın gördüm
Uzaktı anlayamadım kimdiler
İçim dağlandı bilmem ki neden
Ölüm hep üzerdi de beni
Musallada yatan değil de
Diğerleri bana çok yakın geldi
İçim burkuldu birden
Ağlamak istedim,
Bir damla yaş düşmedi gözlerimden

Yağmur da ıslanmamalıydı cemaat.
Helallik alındı alelacele
O, en son binilen arabaya konulurken
Derin bir hıçkırık yankılandı havada
Dönüp baktım yine aynı kadındı
Kimsesi yok muydu ona destek olacak.

Dağıldı bir bir cemaat
Cemaat dedimse bir kaç kişiydi
Çok seveni yok muydu ki acaba?
Ya da yakını..?
Garip bir cenazeydi vesselam
Mezarlığa gitmeyecektim
Gitmem gerektiğini düşündüğümden mi
Zorunlu hissettiğimden mi bilmem, gittim...
Yaklaşınca yakınlarına usulca
Nutkum tutuldu nasıl olurdu!
Oğlum kızım ve eşim
Ya ölen kimdi?
Uzattım elimi sildim yanaklarını
Ürktü birden kaldırıp başını, boş boş baktı
Ne dedimse duymadı ; ne kızım ne oğlum ne eşim...
Mevtayı kabire indirdiler
Dokuz tahtayı dizdiler
Toprak ile üzerini örttüler.
Herkes gitti bir ben kaldım niye?
Hoca; adım ile verince talkımı!
Anladım, anladım da... konduramadım sanki
Oysa Ölüm gelir bilirdim
Bilirdim de uzak mı tutardım kendimdem

Hayır ola, deyip uyandım
Gördüğüm rüyanın etkisiyle
Dönüp nefsime dedim ki ’’öleceksin’’
’Bana çok uzak’ dedi...