Dün geceydi,
Günlerden dün,
Aylardan kasım,
Saat kim bilir kaç, hatırlamıyorum...

Bir hastane odasında,
Başucumda koltukta kıvranmış,
Yorgunluğa yenik düşmüş uyumakta annem,
İlk defa korktum karanlıktan,
Annem olsa da yanımda.
Yalnızdım aslında.
Resmini aradım önce yatağın ızgarasından tutunarak,
Bulamadım.
Telefonumu aradım, orada da vardı resmin,
Bulamadım.
En son çare elimi kalbimin üstüne kattım,
Hep bir resmin vardı yaka cebimde,
Bulamadım.
Üşüdüm,
Ürperdim,
Dedim ya korktum,
Gözümden yaşlar intihar ediyordu çığlık çığlığa,
Yutkunamadım,
Nefes alamadım,
Sonra,
Sonra bağırdım tüm nefesim yettiğince,
Ağlayarak,
Sağı solu yumruklayarak, tekmeleyerek
Bağırdım,
Duymadın...
Yoktun ki...!

Bir hemşire geldi,
Sonradan öğrendim, adı Tuğçe,
Stajyer, okuyor hala,
İlk nöbetiymiş,
Korktu,
Bir iğne vurdu bana en son hatırladığım...

Sabah oldu,
Adını sayıklamışım tüm gece,
Seni anmışım,
Sana yalvarmışım rüyamda,
Ama sen yokmuş sun aslında.

Gitmekten bahsediyorsun bana,
İyi olmamı dileyerek,
Her şeyi unutup mutlu olabilmem adına,
Sen nefes almadan yaşayabilir mi sin?
Peki ya su içmeden?
Hepsini geçte, kalbin olmadan kaç dakika? kaç saniye yaşaya bilirsin?

Bir söz söylemiştin bana hatırlarmısın bilmem,
"Sevmiyorum seni"
Söylesene sevgili, bunu söylemek çok mu kolay?
Öyle ise sevme,
Git,
Ne halde olacağım umrunda da olmasın,
Yaşayacağım evet,
Evet sensiz de yaşayacağım,
Nefes almadan,
Su içmeden,
Kalbim olmadan,
Başaracağım bunu söz veriyorum,
Ama
Asla sana seni sevmediğimi söylemeyeceğim,
Asla...
Adı öksüzde olsa bu aşkın,
Yetimde olsa,
Sonunda Kimsesiz Amca da olsa kaderim,
Üstelik kimsesizler mezarlığında,
Ben o lafı etmeyeceğim sana,
Edemem,
Yapamam,
Ve
Ben seni, son bahar da sevdim, ilk bahar da kırlarda papatya gibi...
Seni çok seviyorum,
Neye yararsa artık...