ince bir özlem için

I

evrende en ince şey
jetlerden hızlı giderken bizi
bir gül dalına konmuş kelebeğin
sırtında gibi yaşatan dünya

dünyada en ince şey
birbirini duyumsamayan
evren ve gülün
ayrımında yaşayan insan

insanda en ince şey
rüzgâr süreceği sıra
birden bir gülün bitivermesi
ve yürekten püsküren sağanak yaşam

yaşamda en ince şey
sen



II

sendeki en ince şey
gül gözün her açışında
sürgit kaynayan sabahın
bir damla dökülmeden bir yere
yemyeşil tane tane düşüşü

gördüğüm en ince şey
yüzünde yiten derin suyun
yüzündeki hüzün

işittiğim en ince şey
önce göğsüme uğrayan sesinden
duymadığım söz

dokunduğum en ince şey
ellerin ellerimdeyken
bulamadığım parmaklar

okşadığım en ince şey
geçmişten genlerine yağmadan
buhar gibi kalkıp içine ağan
elimin değemedi soyluluk

öptüğüm en ince şey
seni gözüme yumduğumda ağustosuma
tutuşmuş kızıl karlar döken
hacmi düş ağzın

özlediğim en ince şey
içinde özlem diye uzak bir yerden
iyileşen bir sızı gibi
incelip gelmek

yaptığım en ince şey
yokluğunu harç edip çölümde
sulardan diktiğim şiir kulesi

yaşamın en ince acısı
seni bu kalın ‘hayat’a bırakmak



ömer faruk hatipoğlu

(ince, toplum, 1997)