Bu aralar kurşun gibi ağırım kendime
ökse yemiş kuş misali çırpınışlarım duruldu
boyun eğdim kadere
al diyorum benden istediğin ne varsa
tek rahat bırak uyuyayım düşler ülkesinde
Pamuk Prenses değilim belki ama
bakarsın yalnız uçan bir gönül
öpücük kondurur alnıma
işte o zaman yeniden gülerim bahtıma.



Kuru bir öksürük gibi yalnızlığım
bazen canımdan bezdirircesine gıcık yapıyor ömrüme
ben geçirmeye çalıştıkça
alev alev sarıyor her yanımı
içtiğim onca buzlu su
sadece bir süreliğine söndürüyor yangını
haşlanıp gidiyor boğazımdan çıkamayan hıçkırıklarım.



Dedim ya bu aralar kış güneşi gibiyim
kendimi bile ısıtamıyorum
riya dolu yüzler etrafımda güneşlenme telaşında
anlatamıyorum kör olan gözlerimi
yar’in gidişini gördüğünde mil çekildi gözlerine
beyaz olan her şarkı siyaha büründü
ruhuma açtığı derin hüznü atamıyorum üstümden
el değmemiş ruhum küflendiğinden beri
nasıl özlem duyduğumu maviye anlatamıyorum.



Zümrüdü Anka kuşunun kucağından düştüm buraya
yanlıştı her şey
bu masalın sonu böyle değildi
kim değiştirdi bilmiyorum
o yüzden içimdeki çocuğa bir türlü anlatamıyorum
sus dedikçe bulutlara özenen gözlerinden
yağmurlar eksik olmuyor
ah ne boranlar atlattı da
bir kış güneşinde neden donmayı kabul etmiyor.



Ayvazım DENİZ
.