iki adımda geçiyorum
adı bahar denen sokulgan kanımın
nefeskâr
uğraklığının sıkılgan
gündüzünden bir akşama
başka bir şey uğruna
anıyorum
ve uğruyorum
bir geceye
sebebini unuttuğum
sabahın
vazgeçilmez sinsi
ölümcül uyanıklığıyla
kadınsız
tanrısız
kibirli
....
memnunum hiç alternatifsiz olduğumdan

bir kadına
bir tanrıya
ve bir kibire...

...
bu yüzden midir? belkiyle başlayan restorasyonlarımda sakarlık lezzeti

evet hâlâ
bir fotağrafta
ve otopsi raporunda

karmaşıklık yaşar mıymış sanırım ve ya /veya bana bir şey olmadı
hep bir tereddüt nimetiyle ve keza
bir nimet sayarım teşebüsü bildiğim kadarıyla yaşamayı hep bir kavgamla


fotoğrafçım
annem
tanrım
ve doktor

ve gişesinden geçtiğim raportör/kaza anı tespitçisi
ve overlokçu
ve terzi

benimle yapayalnız gömülür müyüz
habersiz /bu aralar

öyleyse
niye "iyi biriyiz" diye sayıklayabiliriz adımızı
gömümüzden habersiz hatırlatan varmış gibi
zengin gibi
fakiriz...konuşunca çözülebilen sıkıntı gibi rezil...
belki hep böyle yanar döner habersiz kendinden.
dolayısıyla kibir
hep var olmak için midir, nedir?
aynasızlık
tek yüzle bakıp heyacanlanmak

diyelim ki
çok ölmediğimizden

seçip bu benim diyememek yalnızlığına alıştırıp
çok soru soran
aslında
meraklı
habersiz kendiliğinden
cevapsız ve yeteneksiz

ve biz ne kadar ölümlüysek

atıf yapar her soluğuma zerafatül azrail...
sıkıysa
aşk de

dedim sıkıldım...










Fotoğraf:Bab-ı Aziz filmindendir.