Gidiyorum...

Dümeni uçuruma kırar gibi...
Ne var ne yoksa hayatımın tenhasında
Giderayak hepsini yıkar gibi...
Gidiyorum...

Ciğerlerimden söküp atarcasına
Aldığım her bir nefesi...
Sabahın ezanı yayılırken enkazıma
Alnımı secdeye koyar gibi
Gidiyorum...

Yosun bağlamış bir torpidonun pervanesiyim...
Tükenmez girdapların tükettiği bedenimi
esir alırken teslimiyet
Fokurdayan suskunluğun sesiyim...
Etrafıma toplayıp bütün kan emicileri
Kendimle birlikte bütün kepazelikleri patlatırcasına
Gidiyorum...

Ve susuyorum...

Utangaç gözlerin kaçamağında
Siyah beyaz bir fotoğraf gibi...
Üçüncü çekmecede duran bir albüm
Sayfasında yıllanır gibi
Susuyorum...

Zinciri kopuk bir salıncakta yankılanıyor
Çocukluğumun sesi, duyuyorum...
Kimsenin duyamadıklarını dinlercesine
Susuyorum...


Eski kayışından duvara asılmış
tozlu bir tüfeğin namlusuyum...
Kurşun zelzelesinde sağ kalırcasına
Yılların keşkelerinde kavrulurcasına
Susuyorum...

Ve bekliyorum...

Bir tabut kuytusunda
Çıt çıksa uyanacakmışım gibi sanki
bir öğle uykusunda...

Selimiye’nin o meşhur avlusunu bilirsin...
Hani ’Bandabulya’ya ’ giderken
Yorgancı Mahmut ustanın karşı yolunda...
Musalla taşında günaşırı yankılanır ya ölüm sancısı
İşte tam da orada
Bekliyorum...

Öptürmek için dizindeki yarasını
Kapıda bekler ya bir çocuk babasını
İşte öyle bekliyorum...

Bu kokuşmuş kalabalığın kana susamış sırtlanları değil
Dostlarım sırtlansın istiyorum tabutumu...
Gece olup sabahın peşine takılır gibi
yürüdüm bu hayatın çetrefilli yolunu...

Ve duruyorum...

Bayrağı teslim edip yarışı tamamlar gibi
Merak ederek bu şirret yarışın sonunu...
Yolu, durağı, seferi olmayan bir patikada
O meçhul otobüsü bekler gibi
Duruyorum...


İsmail BOYRAZ