İnsan olabilmeyi, baba olabilmeyi,

Baba olunca anlarsın demişti babam.

Yüreğin bir başka sevecek dünyayı,

Gözlerinin içi her zaman gülecek demişti.

Bileğin, taş parçalayan bir balyoz gibi

Her zorluğun üstesinden gelecek demişti.

Babalık mertebesinin gururunu

Baba olunca anlarsın demişti babam...



Evladının ateşi çıksa,

Sen ateşlerde yanarsın.

Üşüyüverse, yüreğinden donarsın.

O yerken sen doyarsın demişti.

Bir hüzün bakışına ciğerini dağlarsın,

Babasın çünkü.

Artık baban kadarsın.

Baban kadar olabilmeyi,

Baba olunca anlarsın demişti babam...



Küçücük bir insanın

Hayat masalındaki kahramansın.

Artık yaşamanın bir anlamı var.

Gecenin saati belli, Rakının limiti var.

Eğlencenin bir edebi var artık.

Sana dünyaları da bağışlasalar,

Bir an önce evine dönmek için,

İçin için yanarsın...



Baba olunca anlarsın demişti babam.

Doğruymuş. Yanıyor yürek yaram.

İçimde evlat aşkının yangını var.

Küçücük bir yumurcağın

Sıcacık bir gülüşü kadar.

Artık babanın evladıyken,

Evladına babasın.

Baba oldun olalı, insan gibi insansın...



Evlat...

Karanlıkta ay ışığı.

Ayaz gecelerin sıcacığı.

Ölümün kıyısında umut düşü.

Doğanın bereket gülüşü.

Tanrı bir şeyler anlatmak istiyor.

Anlarsın, ağlarsın.

Tanrıyı, yaşamayı, ölümü ve kainatı,

Evladını koklar, koklar,

Anlarsın demişti babam,

Onu çok iyi anlıyorum...





İ S M A İ L B O Y R A Z



Toprakta nur olan babam ve tüm babalar için...