Bu şehir sen vaken güzeldi.
Gidişinle bütün bu ışıklar karardı.
Sendin beni coşturan,heyecanlandıran,
sendin bu tuhaf yaşamı anlamlandıran.

Senden bir gece bile ayrılsam yıkılırdım.
Seni yaşamak isterdim sabaha dek.
O bir gecelik kahreden ayrılık bitmezdi,
sabah bir türlü olmak bilmezdi.

Seni karşımda gördüğüm zaman,
sıcacık bir duygu kaplardı içimi
sarılmalar,öpüşmeler yetmezdi
ve sarhoş bir duyguyla başlardı aşkımız.

Durdurulmaz bir arzuydu bizimkisi.
Kural tanımazdık en coşkulu anlarımızda.
Sımsıkı kenetlenirdik birbirimize,
aşka mana katan o en şehvetli anlarda.

Sen vardın yanımda bir zaman,
ve zamanların en korkuncuydu ayrılık.
Elele tutuşup göz göze baktığımız an,
süzülen göz yaşlarımızda gizliydi ayrılık.

Gideceğim dedin bu şehirden.
Güzel gözlerinden tane tane yaşlar süzüldü.
Bütün hüzünlü şarkılar bizim için yazılmıştı sanki.
Bitmeli artık,dedin,bu yasak aşk

Bütün kurallara mahkum olmuşcasına gittin,
dönüp bir kez bile bakmadan geriye.
Bu şehrin bütün ışıkları söndü,seni uğurlarken
ve ben yalnız kaldım köhne dünyamda.

Şimdi anlamsızım sensiz,şimdi korkusuz,
şimdi hüzünlüyüm,şimdi çaresiz.
Bomboş kaldı hayatım,bomboş kaldı,ellerim,yüreğim.
Şimdi yalnızım sensiz,şimdi bitkinim,şimdi sarhoş.

Orhan Karartı