“Sensizliğin adına yalnızlık diyemem ki,
Ruhumun baş köşesinde hayalin duruyor.”

Günden güne eriyor ruhumdaki fırtına,
Sensizliği yaşamak, ölümden beter bana,
Öyle bir yük binmiş ki, bu garibin sırtına,
Kurşunlara ne gerek, hasretin yeter bana.

Sensiz batan güneşin, anlamı yok geceye,
Zindanlar kara durur gözümdeki perdeye,
Sensizlik gitmiyor ki cismin düşer gölgeye
Kervanlar dize dize, yükünü satar bana.

Hasret denen yolculuk hayalin güzel yüzü
Bitap düşmüş gönül’e neylesin sevgi sözü
Aşk gördüğüm her yerde, aradım kara gözü
Görünen her güzellik sensizken batar bana

Kendimde değilim ki, yanmış gönül ahından,
Ruhuma söz geçmiyor, haber yolla şahından,
Yudum yudum içmişim bu aşkın şarabından
Bülbül olsa şu sema, durmadan öter bana,

Zamansız bir duraktı ayrılık denen keder,
Kapanmaz yara açtı, yüreğim oldu heder,
Bir haykırsam ey gönül seni bile kahreder,
Nere baksam can gülüm, hasretin çatar bana.

Erdal EBEM