Kendimden başlarım hep;
Karşıdan duyduğum adımın sesine yükleyeceğim anlama.
Sonrasında; bir anda, adımı atanlarla yer değiştiririm.
Zira dayanabilirmiydim; öylece sessizliğin çıkardığı feryadın sesine...
Ne ’ara’dayı sevdim ruhumun derinliklerinde,
Ne de ’dere’de ye boyun eğebildim.
Beceremedim...
Susamadım...
Susmam istendiğinde; duygularımı ya ok edip dilime soktum,
Yada nefesim yettiğince uzağa kaçtım...
Anlamayı sevdim hep, anlayamayanları da küçümsemeden.
Ama anlayıp anlamamazlıktan gelemedim...
En ufak bir çıt sesiyle korktum, üzüldüm içime ölü doğan bebeğe.
Her avucumu açışımda, titreyen parmaklarım en değerli olanı avuçlarken;
O titreyişin, kalp atışıma dönüşen titremesini sevdim.
Çok sevdim...
O kadarda güçsüz kaldım...
O çınarın altından, öylece geçip gidemezdim...
Ömrümde bir kere olandan gidemezdim...
Ama sen gittin,
Gidebildin...
Kendinden korktun benden kaçtın...
Hiç adil değildin...
Evveliyatı var tabiki;
Dudaklarımı kapatıp susturduğun cümlelerimin...
Gözlerine dokuduğum bakışlarım vardı...
Güneşi boynundan tutup sana getirdiğim sıcaklıklarım vardı...
Geceyi aydınalatan ay’ı,
Girebildiği bütün kılıklara soktuğum ışığım vardı...
Ya rüyalar...
Cilt cilt rüyalarım vardı, çok azını anlatabildiğim.
Aynı resime bakarken; kocaman bir sarılmayı ekleyen bakışlarım vardı...
Belki senin kaçtığın, belki benim anlatamadığım,
Ama vardı...
Sıradan olabilseydik ne kadar kolay olurdu bunları anlatmak.
Susmayla bu denli kavgalı olmazdım o zaman.
Uçurumun kenarında olmak,
Orayı sevmek,
Orada huzurlu olmanın yansımasıyla,
Öfkeyi hınçı hissettiren,
Ki; sivri dilim olmayan olamayanlara bir başkaldırydı hep.
İsyan edişlerim varlığına değildi, varlığını yok sayıp küçümsemeneydi.
Elbet bir yığın şart var bunları bir çırpıda yok edebilecek.
Ama, ama, ama diye başlayıp nefesini kesecek.
Soluksuz okuduğum bir romanın sonunda;
Yüreğine işkence eden bir kadının,
Buna son veren kahramanıydın sen...
Roman öylece elimde kaldı,
Uyuya kalamadan rüyaya kaldım...
Nefes alıyor olmanı seviyorum...

Mehmet Selim Bataroğlu