Güz gözlerine işlemişti en soğuk esişiyle kadının
Yalnızlığı aktı saç uçlarından ve cılızdı
Kırılan yalnız o muydu, yalnız olan
Ya da
Hasretini besleyen kadın mıydı hikayede yalnızca





Tırnakları bile acırken içten koparırcasına
Sökülüp acıları yüreğinin diplerinden ta ruhuna
Hücum etti genç bir hayatı ihtiyarlatıp sonra
Düşerken umutları bir bir gökyüzünden
Ne kadar da mavilerdi oysa





Düşündü bi an;
Mavimiydi onunda adı okunurken hayatına
Adı hazan yapraklarında mı kaldı sonrasında
Kıvranırken ağrılı göz bebekleri ardından ağlayarak
Sessizdi kadın.. ki adamın duymadığı
Kirpikleri vardı sırılsıklam, kirpikleri ıslak
Ve hiç kurumayacaklardı





Ki şimdi adam acımasızdı bu hikayede
Sevişler kitap aralarında sıkışıp kalmıştı
Rengi kaçmış cılız ve sarı sayfalarda
‘Neresi acır en çok yüreklerde’ diye sorduğunda adam
Alaycıydı
‘Sağım, solum ama en çok sol yanım’
Diyebildi kadın acıyla
Solunu kanatarak işlemişti yüreğine adın..




Ve kadın
Yine de kahramanıydı
Bu yitik hikayenin..