Yoruldum .!
Yokluğunun mücadelesinde,
seni var etmenin çabasından,
başlamadan bitirmekten yoruldum...
Yine gece...
Yine yoksun...
Dışarıda bir rüzgar,
Penceremde bir uğultu ve o bilindik yalnızlık ...

Ben kimi sevdimde sen oldum.?
Bende kaç sen vardın,
son perdede nasıl bir kimlik taşıyordun,
söylesene sevgili bana ...?
Beni herkesten ve her şeyden çok sevdiğini söylerken,
o temiz sandığım yüreğine inancımı bir an olsun bile yitirmedim,
yemin olsun!
Böyle zamanlarımda hep sustuysam doğru gör,
doğru anla,
sonra sende yorumla beni...

Gönlümün ipleriyle sana salıncaklar kurmadım mı ?
Sallayamadım,
sana dokunursam incinir,
kırılırsın diye ...
Ellerin sarmaşık misali boynuma dolandı da,
saramadım doyasıya,
ve gözlerine bakmadım,
bakamadım ... Dehlizinde boğulurum,
sen bir başına kalırsın diye ...
Sahi ne renk’ti gözlerin ?

Ben sustum artık ...
Sakın yanlış anlam çıkarma lütfen ...
Bir sana değil bu sesimi kısışım...
Ben hayata karşı, suskunluğumla mücadele içine girme çabasındayım ...
Sustukça sen oldum,
sen oldukça kendime kaldım,
seni buldum, buldukça kaybettim seni...

Sen yoksan,
yani bundan sonra gövdem’de yer almayacaksan,
ben hangi kimlikle kalkarım,
hangi dirayetle dikilirim hayata karşı ?
Çömeldiğim yerlerden nasıl dim dik dikilirim ayağa hiç düşündün mü.?
Yığılıp kaldığım her yerde yokluğun çöküyor gözlerime..
Geceleri hayalinle kalmaktı,
seni sevmek,
seni beklemek,
seni özlemek,
seni düşüncelerimin başında düşünmek,
seni her yüzde aramak,
seni yaşamak,
gerçekleşmeyeceğini bile bile üstelik...
Ve bundandır,
üzerime yakışan bu yalnızlık,
ve hiç kimse benim kadar sevemedi,sevmedi...

Birazdan gidiyorum ...
Bi hayli susmaya.!
Aşk;
Tek başınalıkla yaşanır sanmıştım,
Öyle değilmiş,
Bildim...
Anladım ...
Yürekten bir giden, bir daha asla dönmezmiş,
Yanılmadım,
Yenildim ...
Bütün hayallerim darmadağın ve bölük pörçüktür odam da ...

Ben işte şimdi sustum ...!