Merhabalar

ilk defa şiirinizi okudum
belliki kalem kavi

zaman kendi hükmüne yenik

ve bizlerde hayat denen kargaşada yenilgilere uğrasakta

ayağa kalkıyoruz hayata bir hamle bir hamle daha işte
bir sürü yanlış yaşanmışlıklar doğruları ararken
velhasıl konu neydi neyse
selamlarımla şiiri beğendim.:)

güzel dizelerdi emeğine yüreğine sağlık

Son diyeceğimizi baştan demeli.
Yaşam kokuyordu her bir satır.. Hayat ve insana yüklediği yorgunlukluktu... Hüzün isyan.. Yüzleşmek sorgulamaktı inceden inceye güzeldi 'Şiir' kutlarım.

İnsan; kullanma klavuzu ile dünyaya gelmediğine göre sanıyorum en önemli şey yaşarken deneyim, yaşayarak görmek, içselleştirmek, öğrenmek, hatalardan ders almak.
Alamadıysak acı çekerek her defasında kafamıza vura vura hayatın insan denilene bunu öğretmesi.

Ah sorular... Soru işaretinin boyutu değil mi akıllarımızda kalan en çok.
Ahh ikilemler.. Birini seçsen diğeri içinde kalır diğerini seçsen seçmediğin içini kemirir durur. Hepsi yarım kalır...

Hayat.. Doğru cevapları olmayan bir sınav.
Hayat bir an kadar kısa. Yaşadığın ya da yaşamadığın an kadar...

Ne garip insan denilen değil mi! Yeni bir gün başlamışken, başlıyor derken eski günü yaşar takılı kalır dünlerde aslında. Kimi zamansa hata yapmaktan korkar ve "keşke tek şansım olsaydı" der; kimi zaman "keşke başka seçeneklerim de olsa" deyip kendi hayatımızı yaşadığını hissetmek ister... Akıl yerini duyguya bırakır bazen, bazense mantık girer devreye. Doğrular yanlışlara, yanlışlar doğrulara karışır.. Uzayıp gider sorular sorgular yaşan(ma)mışlıklar zihinde...

Aslında;
"biraz neşe
bir yığın ıstırap
sonra bir tabut
işte bütün hayat"

'Velhasıl kelam' Öyle birşey.. Nerde kalmıştık.. Mevsim son bahar mı? Sahi konu/mesele neydi, ne diyorduk!

Dışarıda, alabildiğince yağmur yağıyordu, ustam. Kutlarım. Yüreğe ve emeğe saygıyla.