Güneşi doğmayan dünyada bir garip
Bir garip şair yaşadı bir zamanlar
Ömrü sevgiye özlemle,
Ömrü sevgiyi
Ömrü bir seveni aramakla geçmişti hep...
Son dönemiydi ömrünün
Bir güzel tanımıştı son anı deminde
O da sevgiye susamış
Kanamamıştı sevgiye bir türlü...
Bulmuşlardı aradıklarını sonunda.
Ölesiye bir tutkuyla başladı sevdaları
Sekiz yıl sürdü bu sonsuz tutku selinin akışı
Ne yazık... Ne yazık ki bitti sonunda
Sevgili yıllar yılı
Yeminlerle, tutkularla besledikleri bu aşkı
Göğsünden bir kalp çıkarır gibi
Sevgiliyi arkadan hançerler gibi
Ortada bırakmıştı şimdi...
Dönmüştü sırtını ona
Ve geriye bakmadan gidiyordu şimdi...
Sonsuza dek diyordu...
Bir daha dönüşü yok diyordu.
İşte böyle idi dünyanın aşkı
İşte böyle idi garip şairin aşkı...
Yıllarca canıyla besledikleri sevdaları
Yoktu artık...
Hayat Labirentinin içinde kaybolup gitmişti
Varlığı ile sevdasını alıp gidiyordu ceylan gözlüsü...
Ve dönmeyecekti geriye...
Ölesiye...

02.10.13
Suat TUTAK