Kırık bir kadetral penceresinden bakıyor zangoç
eski bir masaldan çıkıyorum uzun bir apokaliptika çığlığıyla
soluğuma karışan mor oksitten geceye serpilen yağmur
ve ağrısız yazılmayan şiirler örtüyor son tanrının yüzünü



Islak elleriyle ölmüş kuşlar alnımda kurutuyor gökyüzünü
ben mavi diyorum hayat siyah çiziyor tüm meridyeni
orda bağrıyorum en tenha yerinde ömrümün- birinci Temrin
izafi diyorum aslında hiçliğime bir sıfat bile bulamadan
Rüyasında rüya görmeye başlar. Şimdi beynindeki kırılmaları dinleyelim



Elini ver bana dedim kaderine bakacağım aynada lif
bütün düşler koptu inceldiği yerden gece de küf
sarı benizli şiirler geçti sıra sıra-tam acımın merkezinde
hep oradaydım yanmış haritların, yanlış adreslerin, derin köklerin gurbeti
cesetime biat eden igunalar kutsadı göz çukurlarımı



Ziftle reçineye boyanmış şiirler gönderiyorum sana
al giyin ağlasın Roseyin klawiyesi
yağmur mutlaktır bir martıdan öğrendiğim
ağlamaya kurulmuş kıvırcık saçlı bulutlarda bilir bunu
yaşama ad verme zamanı ölme diyedir bölünmüşlüğüm
hiç bir peygamber kapımı çalmadı bu yüzden



Örümceğin beşinci bacağına yasladık başımızı , ikimizde sesizdik
toprak yedik ağladık güldük sonra seviştik ayın altında- ikinci Temrin
biraz dağ topladık biraz rüzgar ısız şarkılardan
parçlandık bölündük dağıldık toplandık
kağıttan mağaralar yaptık kendimize
yandık ıslandık üşüdük sonra
saklandık bir kitabın son sayfasına


Örümceğin dokuzuncu bacağına tabidir
bizim hikayemiz...




cc_