Doğarken ağlamışım ilk.. Sonra ismim verilirken düşmüşüm mermerin üzerine başlamışım gene ağlamaya.. İsmim verilmiş içinde ’ağla’ gizliymiş bilmeden.. İsmimde gizli ya sanki bilir gibi hep ağlamışım...Gece uyumazmışım karnım tokmuş ama hep ağlarmısım.. Ağrım olurmuş bu seferde konuşamadığımdan ağlarmışım.. Bilmezlermiş neden bu gözyaşlarının nedeni? Ufacık bir nefese muhtaç olduğum için ağladığımı 3 4 sene sonra anlamışlar. Bir bakmışım benle bir melek daha ağlamaya başlamış. Ben ağladıkça nefessizlikten o da ağlamış çaresizlikten...Büyümüşüm ya biraz melekleri ağlatmak günah diye öğretmişim kendime gözyaşlarımı çektiğim acıları içime akıtmamı..Sonra meleğimle hep gülmüşüm bilmemiş hiç çektiğim acıları döktüğüm gözyaşlarını.. Hep gülmüşüm onun yanında. Ve hala gülüyorum onun yanında Meleğim beni hep mutlu zannediyor ve mutlu oluyor. Bilmiyor gözyaşlarımın içimdeki okyanusu taşırdığını.. Bilmiyor ciğerlerime vuran kayaların canımı ne kadar yaktığını... O hep mutlu olsun birde beni düşünüp üzülmesin diye ben hep gülücem.. Çünkü Annem benim Meleğim ve melekler hiç ağlamaz