Sustukça biraz daha büyüyor yanlızlığım.
Yanlızlığım büyüdükçe ben küçülüyorum.
Yavaş yavaş kopuyor bağladığım ipler.
Çözülmeye başlamışım farketmeden.
Çevreme ördüğüm duvarlar yıkılıyor teker teker
İyice savunmasız kalıyorum.
Beni yanlız bırakoyorlar
Ne ailem var nede yakınlarım.
Elime tek bir tabanca veriyorlar,
Ya bu hayatla savaş ya da tek bi kurşunla bitir işini diyorlar.
Bakıyorum etrafıma.
Bak diyorlar burası gerçek dünya.
Artık eline şeker ve oyuncak veren ailen yok.
Tek başınasın bu dünyada.
Aç kulaklarını dinle, diyorlar.
Hayatta duyacağın son öğüttür bunlar.
Namlunun ucunu insanlara çevirmelisin.
Çevrene görünmez duvarlar örmelisin ki
asla kimse ulaşamasın sana.
Yüreğini öldürmelisin asla atmamalı,
Kimseye merhamet etmemelisin.
Gözlerine öğretmelisin hainliği asla senin
zayıflıklarını göstermemeli o gözlerin.
İnsanlara güvenmemelisin
güvenirsen kaybedersin.
Duygularını yok etmelisin.
Mantığın ön planda olmalı,
mantığını beslemelisin.Herkezden çok ona güvenmelisin.
Gerçek hayatta insanlar yalancıdır,haindir,acımasızdır.
İçindekileri öldürmelisin burda ayakta kalmak için.
Artık yanlızsın,diyorlar.
Ailene güvenme,bak parçalandılar
Uğraşmadılar hiç yeniden bir aile olmak için.
Herşeyi boşverdiler.Görmediler yüreklerde açılan yarayı.
Görmediler herkezden çok onlara ihtiyacın olduğunu.
Kulaklarını artık kapat.
Bitmiştir son öğütler.
Artık tek başınasın.
Ya bu hayatla savaş, ya da tek bi kurşunla bitir işini...