gecenin yüreğinedir bu sitemlerim,
tutup kolumu kopartan ,
dizlerimi kıran ,
göğsümü yumruklayan ellerinedir.
aslında bütün kinim kendime sevgilim
seni bu denli içine işleyen kalbime.
söylesene;
nakışlarını kim söktü içimden
kim kesti seni, sızım sızım sızlayan sancımın göbeğinden.
içtiğim su gibi aziz kılmışken varlığını ömrüme
parçalama, eline verdiğim kalbimi ağzına dayadığın bardağın niyetine.
kırılırsam dökülürüm
batarım kıymık kıymık canıma
acır canım ,
senin de canın acır ya, kıyamam gözlerinin ağlayan yanlarına.
söylemeye kıyamadığım ismin
en güzel kelamında saklı duruyor hala.
ve şimdi hangi yanımsın hissedebildiğim
dokunabildiğim hangi özlemsin yutkundukça biriken
bakışın değmesin vedaya daha vakit çok erken
işte bak bir gece daha geliyor,
hırpalıyor karanlığı yanıp sönen lambalar
kapat kapıyı sevgilim ,
kapat , kapat , kapat
çek perdelerini ayrılığın.
üstüme ört ömrünü.
söndür ışığı,
sokul solumdan, sokul evine.
geliyor gece diyorum, görüyormusun yıldızları.
gece iniyor şakaklarıma
gülümseyen yüzünü anımsıyorum
söylenen üç kelime celladim oluyor sanki
aşk diyor birileri aşkında selasını okuyorum
dökülüyorum santim santim eteklerinin kıyısına
bana ilk aldığın acımla karşılıyorum küfürbaz bir geceyi daha.
bunları sen sakın üstüne alınma
bilirsin yara en çok aynı yerden düşünce kanar
işte bu yüzdendir, düşün düşüyor geceme
gittiğin yollara nahlet okuyorum sevgilim
nasıl da düşman ediyor beni sana
afrikalı bir annenin oğluna, ben tokum sen ye demesi kadar basit bir yalandı.
bitti.
biten neydi sevgilim ?
sende ki ben mi ?
ardından, sen sen sen diye kırılan, dökülen, parçalanan ben mi?
biten bişeyler vardı elbet
mesela kızımıza ördüğün kazak bıraktığın yerde duruyor öyle
üzerinde parmaklarını dokunduğun ve dokuduğun iğneler
nasılda canıma batıyor böyle.
acınası bi haldeyim, kelimelerime kan akıtıyorum, uyanmıyor şiirim.
boş bir uğraş değil adının geçtiği her cümleye saldırışım
kandan beslenen suskunluğumdur sukütumda kesilen taraflarım.

hadi al beni gidelim buralardan
yada sende kal içimin gurbetinde saklı sılasında
yemin ederim çekmem geceyi üstüme
saklarım kuytu bir köşede gündüzün aydınlığını
bulutun yağmuru kucaklayışından sonra bırakmasına aldanma sen
o kurumuş toprağın bağrını yarıyor
sende bağıra bağıra gitme bağrı yanık bir türkünün ezgisiyle.
bak daha emeklemeden kızımız ölüyor
’esila’ can veriyor bir kadının kucağında
anne kelimesi dudağında saklı...


Gökhan SARI