Güzel bir manolyaydım koklanırsa ölecek
Hangi dala tutunsam açamadan kurudum
Biliyordum bu ömür bir zalimle solacak
Buna rağmen korkmadan damarında yürüdüm
Aşka hasret yaşarken çiğnendim ayaklarda
Korunma güdüsüyle gizlendim oyuklarda..


Kulaklarım aşk diyen yar sesiyle çınladı
Yapraklarım hep hüzün melodisi tınladı.


Sırtı dağlara verdim korku ile kaçarak
Kurtlar kuşlar acıdı berduş halimi görüp
Bir yamaç kenarında istemeden açarak
Beyazımı kirlettim yar’in kalbinde sönüp
Sicim gibi yağmurla efkar titretti göğü
Yeşilleri sararttı ömre saldığım buğu..


Dilimde anıları baykuşlara anlattım
Merhamet avuçlatıp hüzzamları dinlettim.


Anlamadı hiç kimse dökülen gözyaşını
Eylül dendi adıma her yaprak düştüğünde
Solan mevsin sandılar eriyen tuz taşını
Kalbe vesvese düştü nehirler taştığında
Nağme nağme yağarak kar olup gönle düştüm
Ayrılık ateşinde yaz göremeden piştim..


Gülle yarış ederken bülbülsüz dalda açıp
Dokunmasın istedim yaban ellerden kaçıp.


Ağaç olup dallandım koparmasın el diye
Tomurcuğum solmasın açayım bahar gibi
İnsan eli naçardı bırakmadılar niye
Gönle dolup anlattım bozmadım hiç adabı
Bahar senin neyime Manolya sen öl dendi
Bir kez daha anladım ihanet beni yendi.


Korku dolu gözlerim ökseye tutulurken
Ben zaten vaz geçmiştim kenara atılırken.



Ayvazım DENİZ