Gökkuşağını seyrederken kendimden geçercesine,
Renkleri severdim, huzur verirdi yorgun kalbime….
PEMBE renk çok kişi gibi benimde hayatımda hayallerimi süslemişti geleceğe dair…….
BEYAZ renk her gün yeni bir sayfa , yeni bir umut ışığıydı bana……
KIRMIZI sadece gül rengi değildi. Akşamın başlangıcında gökyüzünde oluşan kızıllıkla beraber karamsarlığa sürükler gibi olsada , sabahın ilk ışığıyla şafak vakti ; yeni bir başlangıçtı , umut vericiydi bana ve benim gibilere……
YEŞİL hayattı , huzurdu , güzellikti , vazgeçilmezdi , doğanın anasıydı , tüm canlıların yuvasıydı , ihtişamdı , mükemmellikti………
Hele bir renk vardı ki ; hayali bile heyecanlandırırdı beni. “MAVİ” : Gökyüzünde ayrı güzel , denizlerde dalgalarla birlikte şaha kalkınca ayrı bir güzel , akarsularda sesi ve rengiyle ayrı bir güzellik. Anlatılmaz yaşanır dedikleri bu olsa gerek. Nerden bilebilirdim ki , tüm renkler arasında ayrı bir yeri olan mavinin beni benden alacağını , beni çok derinden vuracağını , bir hançer gibi kalbime saplanıp , yıllardır sevmeye ve sevilmeye hasret kalbimi parçalayacağını ……
Bana en sadık renk KAHVERENGİ imiş meğer. Ekip biçerken cömertti , bolluk bereketti , yaşam kaynağımdı. Bütünleşmişti benimle. Öyle ki şimdi yattığım yerde dört bir yanımı sarmış sıkıcasına , adeta koruma altına almış çevreden gelecek zararlara karşı. Mezarıma ekilen çiçeklere yaşam kaynağı , baş ucuma dikilen taşa destek ve banada yarenlik yapacak çok uzun yıllar boyunca……..
12/09/2013