en acı çığlık yetimin içine çektiği yokluğudur
ki sözsüz yaralarıdır içimizi acıtan
susları toplasak sığar mı göğüs kafesime
sızar göz pınarlarımız dan
öylece bakar dururuz

mührünü vurma zamanı gelmiş duyarsız gönüllere
gölge etme yeter al git gölgeni
ben yalnızlığın harın da yanmaya hazırım
ve yetimlerin avuçlarından sevgi yudumlamaya
ya sen ey medeniyetin savaşında yok olmaya mahkumsun ebediyen

yazı tura zamanın zarına şansımı yükledim
şah mat olursun bak karışmam
bir karışlık yer düşer gölgemden sana
ve hüzün yapraklarını örterim
ve yetimler sevinir bu kez yokluğuna

haydi çek git ey egosu yüzünde astarı yırtık benliğin
sen savaşın çığırtkanlığını yap
oysa nerden bileceksin ki
adaletin kefesinde binlerce yetimin hakkı dururken
senin düşeceğin yer zilletin çukuru zakkum ağaçlarının gölgelediği

mahmudiye düzkaya