İlmek hazırlanmış, divan kurulmuş
Fermanım verilmiş haksızım şimdi.
Rıhtımda can, fırtınaya tutulmuş
Deryaya düşmüşüm, salsızım şimdi.

Mecnun olup, çöllere düşmüş gönlüm
Kırkında gerçekleşir artık ölüm
Yarına ermedim kan doldu dünüm
Kimseye diyemem, bahtsızım şimdi.

Meyveye durmadan bostanım, bağım
Kimseye yurt olmaz, dumanlı dağım
Özde suya hasret, çatlar toprağım
Buz yağarken gökten, karsızım şimdi.

Geride kaldı, bütün umutlarım
Meyveyi çoktan unutmuş, dallarım
Çiçeğe, polene küs arılarım
Zemheri kapımda, balsızım şimdi.

Gelmez baharım sinem özler durur
Kalbimin yufkası sahilde kurur
Filizi, çiçeği kırağı vurur
Belgrat ormanında, dalsızım şimdi.

Sıla bedenimi boynumdan tutmuş
Deryalar nam yüklü teknemi yutmuş
Dostlarımız beni çoktan unutmuş
Beykoz sokağında, yalnızım şimdi.

Öztek bulanmış, bulanmış, durulmuş
Hali hatırı yılda bir sorulmuş
İçimde aşk muhabbeti burulmuş
Karaya bürünmüş, alsızım şimdi.
Düşmüşüm toprağa, cansızım şimdi.

27 Kasım 2012
Ahmet Öztek, Yırtık Duygular