Afet gecelerde, hiç uğruna soluyorum.
Hicranım öfkemden delik deşik,
Vefaya yanıyor, bülbül çağım.
Eziliyor dört duvar arasında erkânım.
Yokluğunda kahroluyorum,
Gelmiyorsun bir türlü kapıma.
Aşk oduna yandığım saatlere kanıp,
Sana yine aldanıp,
Kapıma dolan gonca gülleri,
Bile bile yalnızlığa terk ediyorum.
Heyhat zaman ağarmıyor bende,
Feryadı figan tortusu çehremde,
Vuslatın ağı hangarda eziyor beni gündüz gece.
Düşüyorum, çıktığım aşk katından yere.
Bilmiyorum belki de kadr-i kıymetini.
Uslanmıyor karabasan arsız hayatım,
Hiçimi yakıyor bu gönül yarası.

Dökülüyor zamanın bilmecesi,
Bunlar sefaletin tutarsız çehresi.
Asi suratımda tebessüm arama,
Heceler yırtılıyor nefesimden.
Bitmiyor, içimde sensizlikten
Kopardığım hengâme.
Araklıyorum ordan burdan,
Bir nefes sıhhati boş yere.
Uslanmıyor karabasan arsız hayatım,
Hiçimi yakıyor bu gönül yarası.

Çıldırıyor geceler senanın dilinde,
Bir hatıram kalmıyor kahpe zamana.
Neyi ekeyim boş yere kapana.
Esaretim dolmuyor güzelliğinde,
Kör ateş titriyor bedenimde.
Ödüm eziliyor, gamsız benliğimde.
Feryat bir türlü bitmek bilmiyor,
Asrın kalemi kırılıyor elimde.
Uslanmıyor karabasan arsız hayatım
Hiçimi yakıyor bu gönül yarası.

14 Mart 2012
Ahmet Öztek. Yırtık Duygular