Güllerin kokusu sinerken toprağa
Ne çok şeyler söylemek isterdim yüreğimin diliyle
Süzülüp ölümden ve karanlıklardan
Konuşmak istiyorum Nilüfer
Bakasın diye gözlerini
Konuşasın diye dudaklarını çiziyorum
Oysa sen büküyorsun dudağını
Anlam yüklemeye çalıştıkça gidişine
Değerini yitiriyor bende her şey




Yanlış rüzgarlar esiyor dallarımda
Üşüyorum Nilüfer
Nereye gidersem orası sensin
Aklımdan çıkmıyorsun
Ben adını anmayı değil yanmayı öğrendim
Bu yüzden dudaklarımın söyleyemediklerini
Gözlerimden akıtıyorum
Gece gebe bir tabut bırakırken ardında
Gittin kaşlarını mıhlayarak alın yazıma
Ama bil ki senin gözlerinle görmekten öte
Başka bir seçeneğim yok





Vakit terk ederken gece yarısını
Aklıma düşüyorsun
Seni düşünüyorum
Dayanılmaz bir kedere boğuluyorum
Saklayayım diyorum gözyaşlarımı
Engel olamıyorum
Yalnızlaşıyorum gitgide
Karşılık bulamıyorum aklıma düşen sorulara
Yitiriyorum bakışlarımı
Zina yapan kadının alçalan alnı gibi
Yitiriyorum Nilüfer
Bitiriyorum Nilüfer