İnsan belki daha doğar doğmaz ilk olarak yalnızlığın acısını hisseder... Sıcak, kendini tüm ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde kuşatan bir ortamdan, anne karnından dünyaya geldiği zaman artık hiç bir şey eskisi gibi değildir onun için... Ağlamasıyla gösterir ilk tepkisini tek başına kaldığı bir dünyaya... Bir çığlık, bir haykırış... Ve belki de ilk çağrı bir dosta... "Ben eski yerimi istiyorum, beni duyun, beni oraya götürün" çağrısı bu belki... Bunu da ancak bir dost yapabilir... Ama ya dost da yapamazsa, gelinen yere dönüş mümkün değilse...

Ağlamaya devam eder insan.. Geri gidemezse bari acılarını dindirecek birine bir dosta yöneliktir haykırışlar... Ve bu haykırış aslında ömür boyu devam eder... Ama büyümenin, gelişmenin seviyesine uygun biçimler alarak... İnsanın bitmeyen dost arayışı dünyanın ona dayattığı acımasız yalnızlığın verdiği bunalımı, sıkıntıyı biraz olsun dindirme ihtiyacıdır...

Dostla bulur insan yaşamın dayanılmaz cenderesinde biraz olsun nefes almanın yolunu... Dost anlar onu... Anlamaya çalışır hiç değilse... Anlamaya çalışırken yardımcı da olur, olmak ister... Gücünün yettiğince, bazen gücünü aşan boyutlarda...

Dost kaybetmekten korkmaz... Hep anlamak, yardımcı olmak ve paylaşmaktır onun derdi. Kendisini unutur çoğu zaman.. O kadar ki, gün gelir dostuna onun yararı için farkında olmadığı bir gerçeği açıklama ihtiyacı duyduğunda, bunun sonuçlarının kendisi için ağır olacağını bilse bile sırf dostunun bu gerçeği öğrenmesinden yararı olacağını bildiği için, bunu yapmaktan kaçınmaz... Zor da olsa dostunun yüzüne karşı, kırmamaya da çalışarak onun bilmesi gereken gerçek neyse bu gerçeği söyler... Belki sonuçta dostu onu anlamayacak, hatta kırılıp darılacaktır bu acı gerçeği duyduğu için... Ama dost için önemli olan onun bu gerçeği bilmesinde büyük bir yarar olduğudur...

İnsan dostuyla paylaştıkça yaşamı anlamlı görmeye başlar... Dost onu yaşama bağlayan belki de en vazgeçilmez, en sıkı bağlantı noktası olur... İnsan dostunu sadece ondan yararlandığı için değil, bencil ihtiyaçlarını karşılayan biri olduğu için değil, onda aynı zamanda kendini bulduğu için de dostunu sever... Bu artık öyle bir kaynaşmadır ki, dostların birinin varlığı ötekinin içinde kaybolup gitmiştir de birbirlerinden ayrılması imkânsız hale gelmiştir..

Belki de bu nedenle olsa gerek yaşamın en önemli ve anlamlı arayışı bir dost arayışıdır.. Ölene kadar.. Mavi Şaire Sündüz tüm şiirlerinde olduğu gibi her biri kalp gözlerini kamaştıran ışıl ışıl dostluk ve sevgi saçılan bu pırlanta rübailerinde de YALNIZ İNSANI dostuyla, kendisiyle, doğayla buluşturuyor, yaşamın dostla birlikte anlamlı olacağını ılık bir bahar akşamının rüzgârı gibi esen mısralarıyla gönüllere nakşediyor.. Tebrik, sevgi ve selamlarımla bir kez daha..

Harabe tarafından 9/8/2013 12:04:06 AM zamanında düzenlenmiştir.