göz yaşımla resimler çizdiğim akşamlarım dargın
ve bileğimden süzülen baharlar kırgın yokluğuna




kim bilir?
bel ki bir gün sizlerde anlarsınız beni
gözleriniz hüzüne ve elleriniz
sevdaya bulaştıkça



oysa ki....
çoktan ölmüştüm ben kendi içimde
çocuksu sevinçlerime
mermer soğukluğunda anılar asıldıkça
ki yüzüm en çok ellerine yakışırdı
dudaklarım dudaklarının kıyısına ulaştığında
gök kuşağı rengine dönerdi bütün sancılar




oysa ki ....
en varoş caddelere atmak istiyorum kendimi
bütün harabeleri dolaşmak şuursuzca
ve yalın ayak yürümek sokaklarda
keman çalan bir çalgıcının ardı sıra
ve susmak istiyorum anne
ve ağlamak hıçkıra hıçkıra




ve ben
biliyor musun?
hala koyamadım bu sancının adını annem
sevda mıdır ? bu yada aşk mı?
beni böyle ağlatan




o kadar uzağım ki şimdi senden
bakışların yok her yer bir başka karanlık bana
kelebekler bile doğmadan ölmüşler birer birer
susmuş o sesinin çıngırağı kulaklarımda




gece suskun gece marur şimdi
deniz feneri cevap vermez oldu haykırışlarıma
hani..
beni yeniden doğurabilsen annem
gözlerimi aralayabilsem umutlara
ki sevmek ne zor şeymiş annem
sevmek ki
yaşarken ölmenin diğer adıymış aslında




kim bilir?
bel ki bir gün sizlerde anlarsınız beni
gözleriniz kedere ve elleriniz
aşka bulaştıkça



ay/su