Bulutlar…
Havada asılı gözyaşı yüklü bulutlar;
Bugün yine ağlamaktalar,
Ne zaman ağlayacak olsam,
Beni hiç yormadılar,
Hep kendileri ağladılar,
Belki yoruldular ama hep ağladılar.
Çoğu insan kaçtılar onlardan
Ama o bulutları yine durduramadılar
Ağlak bulutları süzgün kuşlar bile terk ettiler
Süzülüp kaçarcasına gittiler
Bir tek kuş kaldı orada
O en siyah,en ağlak,solgun bulutun yanında
O kuş sadıktı o buluta
Ve o bulut ıslatmak istemezdi o kuşu
Sonra yıldırım,şimşek ve gözyaşları
Ve kendini tutan bulut
Ağladı,ağladı,ağladı
Kuş ıslandı,kuş üşüdü ve kuşun tüyleri ıslaktı
Ama ayrılmadı yanından bulutun
Bulut ağladıkça
Kuş bulutun etrafında pervane
Bulut ağladı kuş ıslandı
Bulut ağladı kuş üşüdü
Bulut ağladı kuş ordaydı
Kuş bulutun etrafında
Kanatları süzgün ve ıslak bir o kadarda
Ve o kuş ayrılmadı ordan
Ve o kuş sarıldı buluta ağladıkça
Sonra sustu bulut
Geldi güneş açtı tam orada
Gün doğdu,güneş güldü
Bulut sustu gün konuştu
Bulut siyahtan beyaza bir gri
Bulut beyazdan beyaza bir inci
Beyazlar geldi bulutun tam yanına
Süsledi onu gelinler gibi
Bulut sustu,durdu
Kuşu arandı
Güneş açtı,gün doğdu
Bulut yanında bir tüy buldu
Ama kuş yoktu…