Bir hayli kırgınım
Bu kırgınlıklar yoruyor beni en çok
Taşıyacağı kadar kırgınlık yüklenir mi bir insana?

Yükleniyor
Etrafımdakiler de hep kırgın sanırım yoksa insanlar bu kadar kırmayı nasıl becerebilir?

Elle düzeltilemeyecek kadar yırtık gülüşlerim
Ele avuca sığmaz

İçimin harabesinden dolayı böyle derinden gözlerim
Derin, koyu
Ellerim dizüstümde durabiliyor ancak
Bu ara sessizce tutabiliyorum onları
Oysa neler söylemek ister ellerim?

Ellerimin elinde olsa, hiç susamazdık

Geveze bir ağıt takılmış dilime, ne zamandır
Gözlerimin birisi susuyor diğeri ağlıyor
Soldaki
Susturamazsam gözlerimi, bu denizi su basacak
Ama benden bilinmez bu sel
Deniz zaten tuzlu

Elimin dili olsa “sus” derdi
“benim gibi sus”
Çünkü bir şey söylemeye kalkınca, daha fazla bir şey söylemek zorunda kalıyoruz
Kimi, neye inandırmak niyetimiz?
Biz inanmıyorken…

Artık korkmuyorum
Nereye nokta koyacağımı bilmeden başlıyorum tüm cümlelere
Elimin ayarı yok, gözlerimin de

İflah olmayız artık
Sol elim bir silaha bağlanmadan
Ve tek kurşunla suratım dağılmadan
Şakağıma yabancı değil de, kendi elimin soğukluğunda buğulanan
Silahı dayadığımda
Ancak o zaman susarız
Son sesi kurşun çıkaracaktır yine
Biz yine sessizce

Dağılacağız her bir tarafa
Sağım yerde debelenirken
Önce solum susacak
Bir sıvı susturacak bizi

Kapı önünde biriken

Sizleri de ağlatacak

Elimin dili olsa susardık
Ama elimin aklı yok ki

Bir intihara eşlik edebilirdim iki elim ancak yeterdi
Henüz küçük ellerim
Henüz yalnız

Elimin aklı olsa
Kucağımda birbirlerine sarılırlardı
Korkudan


İki Eylül İki Bin On Üç 17 50
Nevin Akbulut