Unuttum
Sen hariç her şeyi
Kendimi, beni, sende bıraktım



Aşkım ağrıyor, beklediklerim için
Yokluğunla dolu çıkamadığım tüm sokaklar
Sokaklar çıkmaz
Karışık bir arapsaçı haritası
Ve dört duvar
Bir kapı, iki pencereden oluşuyor
İçinde sensizlik
Evimin kapıları gıcırdıyor
Gelmeyen sen olunca
Beklemekten ağrıyor kapı kolu
Her yabancı el dokunduğunda biraz
Kirleniyor, eskiyor
Ve paslanmak için henüz çok erken

Giderek zorlaşan şey: beklemek
Tıpkı sıkıcı matematik dersleri gibi
İçine girdikçe giremiyorsun
Çıksan çıkılmıyor problemlerden

Zihnimdeki yüzün düşmeyince gözlerimin önüne
Gözlerim yetim bakıyor
Oysa beynim çoktan çizmişti yüzünün haritasını
Ve gözlerin
Başkentiydi o haritanın
Ulaşılacak en uç, en uzak noktada da olsa yerleşim

Dilim, konuşamadıklarını unutuyor
Acemiyim bu aralar sorulara
Her cevap yeni bir soru doğuruyor aklımda

Nereye gidersem gideyim
Şehrimi sırtımda taşıyorum
Bir de gözlerini, başkentim çünkü orası
Hiçbir ülke başkentsiz olamaz
Benim de ellerim
Hayalin olmasa tutunamam hiçbir şehirde

Oysa güvenilmez hayallere, bilirim
Bir elini boşlukta bırakır hep
Uçurumdan yuvarlar insanı
Peşinden kalbini
Hangisi daha erken düşer bilinmez
Ama ben sevdim
Hayaline tutunacak kadar, başardım sevmeyi ve tutunmayı

Tutunmak ne zordur tek başına olanlar için
Yıllarca her şeyden uzak kalan bir çift el için
Ama ellerim
İşte tam da bunun için beklemiş
Boşluğa sarılmak için

Burnum: korkuları unutamadığı kadar unuttu kokuları
Hiçbir şeyin kokmaması insana ölü hissi veriyor
Hangimizin önce öleceğini düşünmedim mesela hiç
Hep, hangi azamın daha önce his kaybına erişeceğini düşündüm

Bizim kocaman bir toplamımız var
Ve bir o kadar da büyük bölünmelerimiz
Bölebildiler mi sahi bizi?
Bu kelime ilk ne zaman düştü aklıma?

Uyuşturmalı aklımı, kökünden yok etmeli hatta
İnsan aklından sorgusuz, sualsizce geçen bir tek kelime için vicdan azabı duyar mı?
Duyuyoruz, hissetmeyen tüm azalarımızla birlikte

Çünkü biz hâlâ toplamız
Sadece biraz kafamız dağınık
Ve aklımız karışık



Unuttum
Toplamımız hariç
Her şeyi.



Yirmi Bir Ağustos İki Bin On Üç 12 50
Nevin Akbulut


Not: Şiirime yüreğiyle ses olan Sevgili Deniz Pınar’a sonsuz teşekkürlerimle,