Eylül. ..
gizli bir bahçe gibi....
icinde yalnizca kirmizi gelinciklerin olduğu. ..
oysa Hazan mevsimiydi bu... ..
Ama gozlerimde hala umut cicekleri aciyordu... zamana inat....
kafa tutarcasina... direndim.
Eylülde döktüm Ben en son yapraklarımı,
toprağa yüzüstü düştü umutlarım
Kurudu dallarım ,en hafif rüzgar bile acıttı canımı
Direndim….
Sonra soğuk mevsimde üşüdüm ,çıplaktım,savunmasız,
Her gün gökyüzüne baktım ,bulutlar gitsin,güneşin izlerini görüyüm istedim
Baktığımla kaldım.. yazgı böyleydi,zamanın gelmeden güneş gelemezdi
Eylül dü bu...
neler olacağı çoktan yazılmisti...
evrende bir yerlerde birileri coktan biliyordu...
Küçük gelinciklere neler olacagini..
İki kelime vardı dilimin ucunda,iki çocuk ismi,
EYLÜL VE HÜZÜN
Bu isimleri tekrarladım durdum soğuk savunmasız gecelerde
Olmayacak umudun olmayacak aşkın olmayacak meyvesi iki çocuk ismi
Umut bitti
Günler tükendi
Adımlar küçüldü ve yol bitti……………
Durmadı zaman,günler yenilerini getirdi canımı daha da acıtsın istedi
Oysa bu bir döngüydü,her tükeniş bir umut olmalıydı

Tekrar kaldırdım başımı son bir umut tanesiyle…
güneşi kıskandıran bakışlarından gördüm seni
içimde uçuşan kelebeklerden anladım geldiğini.
Her adımda titrettin yüreğimi,
Üzerime çöken ağır hüzünler dökülmeye başladı
doğruldum yavaşça,dizlerimde derman gibi hissettim gelişini
her kıştan sonra bahar gelir ya,can bulsun diye doğa
sen de öyle geldin
önüne mutluluğu katıp geldin bana
en güzel umut çiçeklerinin tohumlarını saçtın dünyama
öyle öğrettiler bana
mutlu olmayı istemek suç bilirdim senden önce,
zaman akmamalı,dünya dönmemeli mevsimler durmalı insan mutlu olunca.
mevsim hep bahar olsun istedim hep sen olsun.
Zihnimdeki iki çocuğun ellerini daha sıkı tuttum
Eylül. .. ayrılık gibi aci... hüzün sari gibi masum ve günahsiz...
Oysa bir şeyler değişiyordu zaman değişiyordu
HÜZÜN masumdu sen varken zararsızdı,
VE Biliyordum artık EYLÜL de olsa gitmeyecektin