Şiir ne, şair kim sorularının cevapları daha bin yıl daha tartışılır. Bu kesin. Herkes kendi adına bir şiir anlayışı ile hareket ettiği için kesin kabul gören bir tanım yok, olmayacak da.
Bu girizgahtan sonra şairin şiirine bakmak lazım.
Şiiri beğendim doğrusu. Özellikle ses ve imgeler arasında ki yumuşak geçişler okutuyor şiiri. İkilemler kendini iyi saklamış. Mesela ısıtırken tükettiğin nefesinle buz kesmek güzel ve yerinde. Erirken donmak da bunlardan biri. Dağdan ovaya geçiş… Şiirin olmazsa olmazı imge. Şiirde böyle birkaç imge var. Serçeleri üşüten öfke güzel bir buluş olmuş. Tandır, mavi… gerinme mesela. Çok az kullanılan bir kelime.
Aslında isyan falan da yok. Tam bir teslimiyeti anlatıyor Bozkurt şiirde. Sadece, asi bir duruşa yeltenirken, coşku ile bizi oraya doğru sürüklerken birden teslim oluyor, oluyoruz. Eritirken donduruyor. Ve bunu da kendi çelik parmakları ile yapıyor. Bundan daha iyi teslimiyet mi olurmuş. Ama şiir için olur diyorum. Yeni şiirlerini merakla bekliyorum.
Tebrikler şair…